Wie is Chantal?

Laat mij koken voor familie en vrienden, reizen, uitstapjes maken, tot rust komen in de natuur, fotograferen of een goed boek lezen en ik geniet.

Toen ik op de middelbare school zat...

...had ik nog totaal geen idee wat ik daarna wilde gaan doen. Het is begin 2007 als ik moet kiezen wat ik na mijn vmbo ga doen, maar ik heb geen flauw idee. Het is mijn moeder die zegt ‘zoek anders een bijbaantje in een verpleeghuis. Ik denk dat het werken met oudere mensen wel iets voor jou is’.

Ik vond een vacature waar ze een student zochten die in de vakanties kwam poetsen. Ik schreef en nog geen twee weken later had ik de baan.

...

Dit bleek later het begin te zijn van wat moois

Eenmaal in het verpleeghuis...

...ging een wereld voor me open. Ik vond het geweldig! Zoveel mooie mensen met ieder hun eigen verhaal. Als ik bij iemand op de kamer kwam begonnen ze vaak meteen te vertellen. Ik ontdekte dat er zoveel wijsheid, kennis, ervaringen en talenten schuil ging in deze mensen. Maar ik zag ook de eenzaamheid, dat mensen enorm opzagen tegen het ouder worden en ze het gevoel hadden er niet meer toe doen. Mensen die nauwelijks of zelfs geen familie meer zagen en gewoon zaten te wachten tot er weer een dag voorbij was. Dat maakte me verdrietig en ik begreep het niet. Je (groot)ouders, ouderen in het algemeen, koester je toch?!

Gedurende mijn studies...

...mocht ik ook stage gaan lopen. Ik heb diverse verpleeghuizen in den landen van binnen mogen zien en zag eigenlijk hetzelfde als ik in de thuiszorg zag. Ik kwam mensen tegen die uren, dagen, op hun kamertje zaten te wachten tot de dag voorbij was. Mensen waarvoor het allemaal niet meer hoefde. Mensen die het gevoel hadden dat ze er niet meer toe deden en vaak weinig tot geen familie zagen.

Op Curaçao zag ik dat het ook anders kon. Ik ervaarde meer verbondenheid. Het verpleeghuis werd gezien als één grote familie. Maar familie kwam ook geregeld op bezoek. Daar werden de mensen nog echt gekoesterd. Deze mensen straalde veel meer levensvreugde uit dan de mensen, in Nederland, die ik tot nu toe ontmoet had. Dit kwam veel dichter in de buurt met hoe mijn band was met mijn grootouders.

En zo ontstond het idee

Ik word zelfstandig ondernemer

Ik wilde de vrijheid om mijn eigen ding te kunnen doen. Zelf te kiezen wat en hoe ik iets ging doen. Ik had veel ervaring op gedaan en één van de dingen die ik merkte was dat er een gat zat tussen vraag en aanbod als het ging om alternatieven voor het oude verzorgingshuis. In 2016 ontwikkelde ik, na het behalen van mijn HBO diploma, samen met een maatschappelijke organisatie een visie op wonen en ouder worden en heb ervoor gezorgd, samen met een aantal andere partijen, dat er begin 2022 een eerste woonvorm vanuit deze visie opgeleverd zal worden.

Maar was dit wat ik de rest van mijn leven wilde blijven doen?

Een moment van bezinning

In de periode van 2014 - 2021 was ik vooral bezig met het realiseren van een Hofje. Toen Hofje het Genietschap bijna een feit was had ik behoefte aan een moment van bezinning. Hoe wilde ik verder? Mijn opa werd ouder, kreeg dementie en had steeds meer hulp en ondersteuning nodig. Zo was ik opeens mantelzorger en liep ik tegen verschillende dingen aan als hoe zorg je dat je zelf in balans blijft, waar kun je terecht voor je juiste hulp en ondersteuning, e.d.

Halverwege 2021 heb ik ervoor gekozen om de bedrijfsnaam te laten veranderen in Leven met een glimlach. Ik voelde dat ik meer wilde gaan doen dan alleen woonprojecten begeleiden. Maar welke richting wilde ik dan op? Wat verstond ik überhaupt onder Leven met een glimlach? Door mezelf dit soort vragen te stellen en rust te gunnen ben ik tot mooie inzichten gekomen.

En nu sta ik hier

Meer mensen die kunnen zeggen dat ze leven met een glimlach. Dat is mijn missie. Leven met een glimlach staat voor mij voor gelukkig zijn met het leven dat je leidt. Zo wil ik kunnen leven met een glimlach, maar gun ik ook mijn naasten dat leven met een glimlach. Ik zie in mijn eigen omgeving hoe belangrijk en waardevol het is dat ouderen gezien en gehoord worden, dat ze erbij horen en dat ze mee kunnen blijven doen.

Ik vind het belangrijk dat oudere mensen volwaardig deel uit kunnen maken van de samenleving. Voor hen zelf én voor ons! Er zit zoveel kracht, wijsheid, kennis en ervaring in onze ouderen, maar dit potentieel wordt lang niet altijd gezien en dus ook niet benut. Maar ook voor hen zelf is meedoen, erbij horen belangrijk. Het zorgt voor zingeving en bepaald of je wel of niet op een prettige manier oud kunt worden.

Ik koester het ideaal van een SAMENleving waarin iedereen tot op hoge leeftijd mee kan doen en mensen gelukkig oud kunnen worden. Ik ben ervan overtuigd dat we vanuit een ander perspectief mogen gaan kijken naar ouderen en ouder worden. Door de levenskracht, levenslust en wijsheid van ouderen te laten zien probeer ik de kloof tussen de oudere generatie en de andere generaties / de maatschappij te verkleinen.