Oud maar niet dood
Het clubje van Hendrik Groen, uit de gelijknamige serie. Deze serie raakte me, omdat het voor mijn gevoel de kern van het probleem raakt. In 2007 ga ik, als bijbaantje, werken als medewerker huishouding in een verpleeghuis en een jaar later de thuiszorg. Ik vond het geweldig! Zoveel mooie mensen met ieder hun eigen verhaal. Als ik bij iemand op de kamer kwam begonnen ze vaak meteen te vertellen. Ik ontdekte dat er zoveel wijsheid, kennis, ervaringen en talenten schuil ging in deze mensen. Maar ik zag ook de eenzaamheid, dat mensen enorm opzagen tegen het ouder worden en ze het gevoel hadden er niet meer toe doen. Mensen die nauwelijks of zelfs geen familie meer zagen. Medewerkers die niet of nauwelijks de tijd hadden voor de bewoners. Bezuinigingen op welzijn. Eigenlijk zaten de meeste bewoners gewoon te wachten tot er weer een dag voorbij was. Dat maakte me verdrietig en ik begreep het niet. Je (groot)ouders, ouderen in het algemeen koester je toch?!
Ik als professional botste ook regelmatig op tegen vaste patronen als: we doen elke maandag kienen (ook al zaten er maar 3 mensen omdat de rest het niet leuk vond) of ik knutsel altijd voor de bewoner, want zij kunnen dat niet meer en het duurt dan veel te lang. Maar zo moest ik ook elke week dezelfde boodschappen bestellen en werd er standaard een droog mariekoekje geserveerd. Bestelde ik eens een lekker cake dan kreeg ik dat te horen. Iemand die te veel riep of regelmatig belde was al snel lastig en werd in het hokje onbegrepen en/ of moeilijk gedrag gestopt. Dat heeft me enorm veel verdriet gedaan.
Gedurende mijn studies Sociaal Pedagogisch werk en Toegepaste Gerontologie mocht ik ook stage gaan lopen. Ik heb diverse verpleeghuizen in den landen van binnen mogen zien en zag eigenlijk overal hetzelfde. Op een enkele uitzondering na. Want ik heb ook mogen zien wat het met iemand met dementie doet als hij of zij zich gezien en gehoord voelen. Er echt gekeken wordt naar de persoon en aangesloten wordt bij zijn wensen en behoeften i.p.v. de tijd of regels leidend te laten zijn. Maar over het algemeen zag ik toch veel medewerkers met een hart van goud, maar die onder druk staan en daardoor keuzes (moeten) maken die niet altijd in het belang van de bewoners zijn. Eigenlijk is ons beeld over oudere mensen in het algemeen niet heel rooskleurig. Vraag een willekeurig persoon om een oudere persoon te omschrijven en je krijgt toch vaak de standaard antwoorden; grijs haar, rollator, bril, wonen in het verpleeghuis, etc. Niet alleen in de zorg, maar ik zag dit ook bij andere organisaties, zoals gemeenten en woningbouwcorporaties. Ze werken nu vooral voor ouderen i.p.v. met.
Maar het kan, nee het moet anders! De afgelopen jaren heb ik, als één van de initiatiefnemers en kartrekkers gewerkt aan de realisatie van een Hofje voor 50-plussers. In dit project draaide het om deze groep 50-plussers. Ze mochten meedenken en meebeslissen. Ik hoor nog regelmatig hoe dankbaar ze zijn dat ze deze kans kregen. Het betrekken van je klant, cliënt of patiënt zou volstrekt normaal moeten zijn, maar dat is het helaas niet.