Hofje het Genietschap

Een genootschap dat niet terugkijkt, maar vandaag geniet!

Omzien naar elkaar

Meedoen

Genieten

Het is september 2019 als ik zit te wachten op Thea, een potentiële nieuwe bewoonster. Dan komt daar een zo op het eerste oog vitale vrouw van begin 80 aanlopen samen met haar dochter. We geven elkaar een hand en gaan zitten. Ik vraag Thea waarom ze graag in het hofje zou willen gaan wonen. Ze vertelt dat ze hier eigenlijk geen interesse in heeft. Ze woont in een mooi groot huis en ze vertelt dat ze eigenlijk alles nog wel zelf kan. Ze is gewend om veel alleen te zijn en dat bevalt eigenlijk ook prima. Thea heeft wat lichamelijke klachten en vraagt zich ook af of ze wel iets kan betekenen in het hofje. Haar dochter geeft aan dat het misschien wel goed is om aan te gaan sluiten en dan de komende weken te gaan ontdekken of het misschien toch iets is of dat het een definitieve nee wordt. In de weken die volgen komt Thea naar alle bijeenkomsten. Ze heeft al snel goed contact met een aantal andere deelnemers, heeft altijd weer een goede inbreng tijdens de bijeenkomsten en ik zie haar elke bijeenkomst weer genieten.

Dan is daar opeens corona. Vanwege de doelgroep waar ik mee werk besluit ik al snel om de bijeenkomsten te annuleren. Thea die in eerste instantie wat sceptisch was, was de eerste die belde met de vraag wanneer de bijeenkomsten weer gingen starten. Ze miste het contact en was er door de bijeenkomsten achter gekomen dat ze de sociale contacten al die jaren toch gemist had.

Als we een jaar later een telefoontje krijgen van de dochter van Thea dat Thea ziek is en opgenomen is in een verpleeghuis wordt er meteen door alle deelnemers geld ingezameld om een bloemetje te kopen. Ook besluiten een aantal deelnemers om Thea op te gaan zoeken in het verpleeghuis. Ik zelf heb dit ook gedaan. Thea was iedereen hier enorm dankbaar voor. Ze realiseerde zich dat alleen thuis wonen geen optie meer was, maar ze had de afgelopen 2 jaar niet willen missen. Ze was dankbaar voor alle contacten die ze had opgedaan. Ook vertelde ze dat ze het fijn vond dat ze in de werkgroep haar bijdrage had kunnen leveren en dat ze het leuk vond dat ze haar kennis en ervaringen op die manier kon delen. ‘wie had dat nu gedacht op 80-jarige leeftijd’, zei ze nog.

* De naam in dit verhaal is vanwege privacy redenen veranderd en niet de echte naam

Dit verhaal laat voor mij precies zien waar het mij altijd om draaide: oudere mensen de kans geven om mee te doen en van betekenis te zijn. Thea was in het begin sceptisch. Ze was tevreden met haar leven en haar woning. Ze had wat lichamelijke klachten en zat veel thuis. Mede door dit project kwam ze tot nieuwe inzichten en kreeg haar leven meer zin. Dat is waar ik het mede voor deed!

Hoe het begon

Tijdens een stage bij Platform Allochtone Zorgvragers stond na vele gesprekken met verschillende 45-plussers het idee voor een kleinschalig multicultureel seniorenhofje. Vanwege de grote interesse is er niet snel daarna gestart met een haalbaarheidsonderzoek en is er gezocht naar samenwerkingspartners. De wens was om het hofje te realiseren in de sociale huursector. En misschien wel het belangrijkste: toekomstige bewoners moesten vanaf het begin betrokken worden bij het project. Na mijn stage legde ik contact met Wonen Limburg en vervolgens hebben zij mij geïntroduceerd aan de wethouder van de gemeente Weert.

Dat was voor mij het moment om met de schets die je hiernaast ziet + mijn verhaal naar buiten te treden op zoek naar mensen in de gemeente Weert die interesse hadden om mee te gaan denken.

Toen beide partijen interesse hadden in het project is er gezocht naar een groep mensen uit de doelgroep die graag mee wilde denken over de wensen en behoeften t.a.v. het hofje. Samen is er middels diverse bijeenkomsten toegewerkt naar een visiedocument met programma van eisen. Toen er in 2018 een intentieovereenkomst was getekend tussen alle samenwerkingspartners kregen we groen licht en zijn er meerdere bijeenkomsten georganiseerd met de toekomstige bewoners. Deze bijeenkomsten stonden in het teken van elkaar leren kennen, maar ook werd het project steeds inhoudelijk met elkaar besproken. In de tussentijd is door diverse redenen de groep toekomstige bewoners verschillende keren in samenstelling veranderd. Maar dit had geen invloed op het enthousiasme van de deelnemers en de enorme betrokkenheid.

Begin 2022 was het dan zover: de oplevering van de woningen. In totaal heeft het traject van het eerste idee tot aan de oplevering zeven jaar geduurd. Voor alle partijen één groot leerproces, maar met een mooi eindresultaat.

Het idee was dat bewoners elkaar helpen zouden helpen waar nodig, naar elkaar zouden omzien en samen met elkaar leuke dingen zouden doen. Maar ja als je 14 mensen bij elkaar zet die elkaar tot een jaar geleden nog niet kende is het maar de vraag of dit lukt. Net als een idee was dat jong en oud met elkaar in contact zou komen en de gemeenschappelijke ruimte een centrale- en wijkfunctie zou krijgen.

Als dan na een aantal maanden blijkt dat het idee in mijn hoofd steeds meer realiteit wordt dan voel ik me vooral heel erg dankbaar en trots. De bewonersgroep heeft goed contact met elkaar en iedereen woont met veel plezier in hun nieuwe woning. Er is een mooie samenwerking met de Gilde Opleidingen ontstaan. Jongeren hebben de website van het Hofje gemaakt en hebben ook al een keer een high tea georganiseerd voor de bewoners. De bewoners zelf organiseren regelmatig activiteiten in de gemeenschappelijke ruimte waar de bewoners, maar ook omwonenden aan deelnemen.