Leven met een glimlach

Het is begin 2007 als mijn oma plotseling komt te overlijden. Ik had er als 15 jarige nog nooit over nagedacht dat dit zou kunnen gebeuren, maar het gebeurde. Het eerste moment dat ik dacht ‘Help…mijn opa en oma worden oud!’. Ik beloofde oma dat ik voor opa zou gaan zorgen, maar verder zakte die gedachte alweer snel weg. Opa was namelijk nog gewoon vitaal en trok zijn eigen plan. Maar ergens was ik wel bang geworden hem ook te gaan verliezen. Ik ging studeren en lange tijd was er niets aan de hand. Ik zocht opa regelmatig op en we deden leuke dingen. We deden samen de boodschappen en ik zorgde dat er gepoetst werd bij hem thuis. Na mijn studie ging ik fulltime werken. Deels in loondienst en deels als zelfstandig ondernemer. Ik maakte soms wel werkweken van 40-50 uur. Naast mijn werk en de hulp die ik opa verleende, had ik ook nog hobby’s en vriendinnen waar ik tijd aan spendeerde. Dat ik steeds minder energie had en me vaker moe voelde sloop er langzaam in.

Alles veranderde toen ik op een dag ik gebeld werd dat opa een delier had gehad. Ik stond weer vol aan. Ik zou er wel eens voor gaan zorgen dat opa op een prettige manier oud kon worden. Ik ging mee naar ziekenhuis bezoeken, ging meer poetsen, deed nog altijd de boodschappen, was nog vaker bij hem om te kijken of het wel goed met hem ging en …

Daarnaast werkte ik ook nog volle bak. Ik merkte steeds vaker dat ik er even tussenuit moest. Even weg van alles, op zoek naar rust. Want was dit hoe ik mijn leven verder vorm wilde geven? Waar waren mijn dromen gebleven?

Een vriendin nodigde me uit om op bezoek te komen bij haar in Amerika. Ik twijfelde, want kon ik alles en iedereen wel zo achterlaten? Konden ze het wel zonder mij? Maar ik besloot toch te gaan en kwam even helemaal tot rust. Die rust was natuurlijk van korte duur, want toen ik weer in Nederland kwam stapte ik zo terug in de oude situatie en was het weer door, door, door. Ik begon me langzaamaan steeds vaker te verdiepen in persoonlijke ontwikkeling. Ik ging boeken lezen en ging naar mijn 1e retreat. Mede doordat we door de coronapandemie niks meer mochten kwam ik echt tot rust en daarmee ook dichterbij mezelf. Ik wist een knop om te zetten. Ik ben bewuster gaan leven en koos voor een ‘Leven met een glimlach’. Hierdoor ervaar ik veel meer verbinding, liefde, plezier en harmonie. Ik heb niet langer meer het gevoel dat ik moet kiezen tussen zorgen voor of mijn eigen leven. Ik ben de zorg gaan delen en ik voel me niet langer schuldig als ik mijn grens aangeef. Ik denk veel meer in mogelijkheden en ik ben gaan genieten van de kleine dingen in het leven. Ook ben ik opa weer gaan zien als opa, met al zijn talenten, kennis en ervaringen i.p.v. die oude man die steeds maar weer verder inlevert qua gezondheid. En misschien wel het allerbelangrijkste ik ben weer kleinkind i.p.v. degene die alleen maar aan het zorgen is.

Er zit zoveel wijsheid, kennis, ervaring en kracht in onze ouderen en dat wil ik graag delen met de wereld. Ontdek de mooie kanten van het ouder worden en zorg ervoor dat ze onderdeel blijven van onze maatschappij. Voor mij start dit al bij hoe we als familie omgaan met onze vader, moeder, opa en/ of oma.