¡Hola, bienvenido!

Mijn gesprek in Valencia blijft nog in mijn hoofd rondspoken. Maar voor lang nadenken is geen tijd. Na 2 dagen Valencia is het tijd om terug te vliegen naar Malaga om vervolgens mijn koffer in te pakken en een dag later met de trein richting Granada te gaan. Na een 2u durende mooie treinreis kom ik aan in Granada. Ik pak de bus en ga richting hotel. Dan bedenk ik me dat alleen reizen met het OV niet altijd fijn is. Ik sleep met mijn rugzakje en kleine koffer en de bussen zijn druk. 

Maar goed die ergenis is van korte duur, want zodra ik in mijn hotel ben kan ik alles neerzetten. Ik verken de omgeving en sluit de dag af met een picknick in het park. De volgende dag staat Granada zelf op de planning. Al vroeg vertrek ik richting het centrum. Een bezoekje aan het wereldberoemde Alhamra zit er helaas niet in..uitverkocht voor de komende weken!

Dan maar de andere highlights bezoeken. Al snel kom ik erachter dat Granada helemaal niet zo groot is en al snel heb ik alles bezocht en bekeken. En eerlijk eigenlijk vind ik Granada ook niet zo leuk, in ieder geval Cordobá en Sevilla ademen veel meer sfeer. Ik besluit wel om nog door de Arabische wijk te lopen en kom uiteindelijk uit bij een mooi uitzichtpunt. Trouwens de Arabische week was al even een voorproefje van Marokko, wat in de laatste week nog op de planning staat. Overal Marokkaanse mensen, Marokkaanse winkeltjes en Marokkaanse restaurantjes. Het uitzicht is prachtig, maar ik zie ook boven de bergen donkere wolken. Ik besluit om terug te lopen naar beneden en om een plekje te zoeken om wat te gaan eten. Nou dat was makkelijker gezegd, dan gedaan. Druk! Uiteindelijk besluit ik om terug te lopen naar de bus en bij het hotel te kijken voor wat eten, maar dan stuit ik opeens op een leuk restaurantje met terras en een leeg tafeltje. Ik ga zitten en bestel te eten. Blijft toch altijd leuk om te zien dat als je alleen op een terras neerstrijkt iedereen je toch even aankijkt. Je voelt gewoon dat ze over je praten. Maargoed, ook alleen wil ik af en toe gewoon even lekker wat kunnen eten. Dus no problema!

En dan gebeurd wat ik niet had verwacht...het begint te regenen én te onweren! Ik dacht even dat ik in NL was. Ik eet snel mijn eten op en loop richting bus. Het heeft uiteindelijk de hele avond nog geregend. Maar goed ik had ook nog wat werkdingen liggen, dus kon ik deze afmaken.

De volgende dag is alles nog nat, maar schijnt de zon me weer overhoop. Ik ben vroeg opgestaan, want vandaag moet ik me om 9u melden bij de fontein in de stad voor een excursie naar de Sierra Nevada. Ik kijk hier al weken naar uit. Dus vroeg op staan is geen enkel probleem en ik sta zelfs al om 8.30u bij de fontein. Iets voor 9u komt mijn 4x4 busje aangereden en stapt Daoud uit. De gids. Ik mag voorin plaatsnemen naast hem als eenling in een gezelschap van 8. Al snel verlaten we de bewoonde wereld en rijden we de natuur in. Het is nu al mooi! Maar de uren die volgen zijn werkelijkwaar ADEMBENEMEND! En onze gids is geweldig. Hij vertelt vol passie en plezier over zijn speeltuin. Hij kent elk weggetje op zijn duimpje en brengt ons naar de mooiste plekjes. Onderweg vraag ik of we ook nog de sneeuw te zien krijgen. Wil je dat? Dan gaan we op zoek. En uiteindelijk komen we op 2550m hoogte en ja hoor daar is de sneeuw! FANTASTISCH! Koud, met net 5 graden maar echt de moeite waard. De wolken maken eigenlijk het plaatje compleet. De mystiek en dat je opeens zelf boven de wolken bent. Écht heel mooi! Ja ik weet dat ik maar blijf gooien met superlatieven, maar écht het was zo mooi!!

Deze excursie maakt mijn bezoekje aan Granada helemaal af. Ik vond het GEWELDIG en heb echt 100% genoten van alles. Granada stad hoef ik niet persé nog een keer te zien. Maar voor het Alhambra en de Sierra Nevada kom ik graag nog eens terug!

Het is 16 april als ik mijn rugzakje inpak voor mijn bliksem bezoek aan Valencia. Maar het is niet zomaar een bezoek. Ik heb Valencia al 2x gezien, maar nu ga ik terug om mensen te spreken. Mensen die geëmigreerd zijn en nu hun bestaan hebben opgebouwd in Valencia. Mensen die me kennen weten dat ik soms ietsiepietsie te laat kan zijn. Vandaag had ik me voorgenomen om op tijd te vertrekken, maar ja dat lukte dus weer niet. Dan maar een bus later, ik had toch al ruim gepland dus dat is geen enkel probleem. Maar ja even geen rekening gehouden dat Spaanse bussen of te vroeg vertrekken of juist te laat. Precies op tijd komen kennen ze hier niet echt.

Dus stond ik daar met mijn goede gedrag en komt de bus niet opdagen. Ik begin hem toch iets wat te knijpen, want stel nu dat ik dadelijk alsnog te laat ga komen?! Dan komt de bus aanrijden en kom ik alsnog op tijd aan op het vliegveld. Mijn telefoon gaat...een groepsgesprek. Mijn broer belt vanuit Japan, mijn ouders nemen deel aan het gesprek vanuit NL en ik vanuit Spanje. Best bijzonder, zo iedereen verspreid over de wereld.

Na het gesprek ga ik naar binnen en loop ik meteen door naar de security. Alles gaat goed. Ik besluit dat ik prima nog even kan bellen met iemand en kan relaxen. Maar wat er dan gebeurd snap ik nog altijd niet. Want ik besluit op een gegeven moment (in mijn beleving zeer ruim van te voren) richting gate te lopen. Geen mensen, huh?! Blijkt iedereen al aan het boarden te zijn. Normaal gesproken hoor ik bij de 1e 20 mensen die instappen, nu bij de laatste 10. Maargoed ik ben aanboord.

Nog geen uurtje later land ik in Valencia. Al wandelend door het park videobel ik nog even met een collega en tegen het eind van de avond kom ik aan bij het hotel. En wat treft ik aan op mijn hotelkamer? Een bad! :) Daar word ik toch altijd zo gelukkig van. 

De volgende dag hoopte ik dat ik langs kon komen bij iemand die net een B&B is begonnen, helaas ze had geen tijd. Via de telefoon heb ik toch wat dingen kunnen vragen en heeft zij mij antwoord kunnen geven. 's Middags stond nog een gesprek gepland. Iemand die via via op mijn pad kwam en met wie ik alleen even kort had gesproken via de whatsapp om een afspraak te maken.

Grappig hoe je in Spanje kunt zijn en dan toch Wieerts kunt praten, dat schept toch meteen een band. We kletsen over van alles en nog wat. Hij vertelt mij over zijn ervaringen en ik stel mijn vragen. Dan opeens begint hij over het onderwerp 'wonen'. Als hij nog één ding zou willen doen in Spanje dan is het iets m.b.t. wonen. Hij heeft al eens gedacht aan het opzetten van een woongemeenschap waar hij en andere mensen samen oud kunnen worden. Ik weet niet wat ik hoor. Ik vertel enthousiast over mijn project in NL, Hofje het genietschap. Hij vraagt of ik zoiets niet in Spanje zou willen realiseren. Iets wat overdonderd zeg ik 'JA', daar heb ik zelfs al eens aan gedacht. Hij geeft aan me te kunnen en willen helpen als ik interesse heb. Oh fantastisch en ik spreek af dat ik nog contact met hem op zal nemen.

Eenmaal lopend door het park terug naar het hotel besef ik volgens mij pas wat er net gebeurd is. Hij doet me een aanbod om te gaan kijken of ik iets op het gebied van wonen kan doen hier in Spanje. Ergens was dit een droom, maar ik stopte hem naar de achtergrond want ik was bang dat het weer trekken zou worden zoals in NL. Maar ook omdat ik dacht ik ga me op iets anders focussen (B&B en coaching) en in een andere regio, namelijk Andalusië.

Heeft het leven toch iets anders voor me in petto???

En dat moment was vandaag voor haar. Voor het eerst deze week moesten we onze wekkers zetten. Een voordeel van vroeg op staan, dan zie je ook de zonsopkomst :) Tegen 8u zaten we in de bus richting het treinstation. Daar hebben we afscheid genomen en dit was ook het moment dat ik mijn reis verder alleen ga vervolgen. Het was gezellig en we hebben beiden van alles geleerd, maar het voelt ook fijn. Even alleen, op weg naar weer nieuwe avonturen.

Dat begon met een bezoekje aan de masseuse. Toen ik binnenkwam vroeg ze me of ik ergens last van had. Al lachend zei ik ‘van mijn kuiten, want ik ben gisteren vanaf de top van de kabelbaan naar beneden gelopen’. Ze moest lachen. Maar al masserende merkte ik dat alles toch wel vast zat. Ze zei na afloop dat ik op zoek moest naar een andere omgeving, naar meer rust en ontspannenheid. Ik zeg ‘nou laat ik net daarom hier zijn’. Dus dat was weer even een reminder. 

Na de massage was het tijd voor de loodgieter. Ik heb namelijk al een paar dagen geen warm water. Ik denk dat het 2 dagen geleden was toen ik onder de douche stond en het opeens donker werd. Blijkbaar had de boiler het begeven. We kregen de sleutel van een ander appartement om te douchen en dan zou op maandag de loodgieter rond de middag komen. Het fijnste was als ik zelf aanwezig was. Nou prima, ik dacht dan doen we dat. Tegen 13.15u werd er op de deur geklopt, ik denk nog ‘dat is mooi op tijd’. Er komt iemand binnen maakt een foto en zegt ‘uno momento’ en nog wat maar dat verstond ik niet 😉. Maar die uno momento werd 3u. Inmiddels was ik even een rondje gaan lopen en toen kreeg ik een bericht dat de loodgieter later een keer terug zal komen. Typisch Spaans? Geen idee, maar goed ik heb twee appartementen tot mijn beschikking dus het komt allemaal goed!

De eerste week is echt omgevlogen. Ik heb zelfs geen tijd meer gehad om tussendoor een verhaaltje te typen. Maar dat is ook een goed teken. Het was de afgelopen dagen een mix tussen actief en rust. We zijn naar Malaga geweest, maar toen we al die mensen zag zijn we snel via de hoofdweg richting de bus gewandeld op zoek naar de rust. We eindigde in een prachtige botanische tuin. Ik kon naar hartenlust foto’s maken van al het natuurschoon en tussendoor lastte we regelmatig even een pauze in om te genieten van de vogeltjes die floten en het mooie uitzicht over Malaga.

’s Avonds, terwijl we eigenlijk richting de bus liepen, zagen we een marktje aan de haven. Hier hebben we nog wat rondgelopen en werden we getrakteerd op een demonstratie van Flamenco en een mooie zonsondergang.

En toen was het opeens 12 april, mijn verjaardag!

Ik begon de dag goed met allemaal felicitaties, dat was heel leuk. Ik kwam erachter dat dit volgens mij al de 2e of 3e keer is dat ik mijn verjaardag in Spanje vier. Niet verkeerd moet ik zeggen, maar ik heb wel de vlaai en de familie gemist. Dat zou het helemaal afmaken. Beiden hadden ’s ochtends zo iets van tijd om even rustig aan te doen. Nadat ze voor mij gezongen had en we samen ontbeten hadden op ons dakterras was het tijd om met de bus naar beneden te rijden. Naar het strand. Volgens mij zijn we neergeploft en zijn we alleen opgestaan om naar het toilet te gaan en om wat te eten te halen zodat we konden picknicken op het strand. Het was heerlijk!

De volgende dag stond de kabelbaan op het programma. We hadden kaartjes besteld en stonden braaf om 11u in de rij om naar boven te gaan. Maar helaas na een uur werd duidelijk dat er een technisch probleem was waardoor we niet naar boven konden. Stonden we dan met onze sport outfit aan. Uiteindelijk besloten we om via de boulevard richting Torremolinos te lopen. Dit duurde ongeveer een uurtje. Onderweg werden we weer getrakteerd om een marktje. Er werd gezongen, gedanst en er stonden allerlei kraampjes met eten en andere producten uit bepaalde landen. Nederland was ook vertegenwoordigd met bier, bitterballen, oranje shirts en echte Hollanders. Tja die zijn toch net even iets anders dan de mensen uit het zuiden zullen we maar zeggen. En overweeg je om een keer richting Torremolinos of la carihuela te gaan, dan zou ik zeggen doen als je van Nederlanders om je heen houdt. Kadetje van Anetje, Friet van Piet en ik weet niet wat nog meer ik allemaal gezien heb. Ik vind het leuk dat ik er een keer ben geweest, maar het strand was denk ik de mooiste plek die ik daar heb gezien. Och ja het kan niet elke keer fantastisch zijn zullen we maar zeggen. Uiteindelijk zijn we ook hier meer op het strand neergeploft en hebben we nog even lekker genoten.

Gisteren was het dan eindelijk zover…de kabelbaan deed het weer. Met klamme handjes stapte ik in de gondel wetende dat we zo’n 700 meter zouden klimmen, naar 800 meter boven zeeniveau. Het ritje er naartoe vond ik iets minder met wat lichte hoogtevrees maar eenmaal boven was het geweldig! Wat een uitzicht en we hebben mooie vlinders en roofvogels gezien. Van te voren hadden we besloten dat we alleen met de kabelbaan omhoog zouden gaan. Dat betekende al wandelend naar beneden. Maar slim als wij waren stonden we op de top van de berg met alleen een flesje water. We kochten nog snel een doosje chips en begonnen aan onze tocht. 2 uurtjes redelijk gemakkelijk afdalen, tenminste dat was wat we dachten. Uiteindelijk moesten we eerst nog een stukje klimmen en was het bij lange na niet gemakkelijk. Het was een pad voor losse stenen en zand. Maar het was wel mooi en de route werd perfect aangegeven met paaltjes. Het was er rustig en zo nu en dan werden we weer getrakteerd om mooie plaatjes. Dat we geen eten bij ons hadden merkte wel, maar na 3u wandelen bereikte we ons dorp weer. We zijn ons snel op gaan frissen en zijn lekker op een terras gaan zitten om wat te eten.

De eerste avond had ik gelezen dat tegen 8u de zon op zou komen. Ik had me dan ook voorgenomen om op dag 2 optijd op te staan om de zonsopkomst te zien. Dit moest lukken, want om 9u mag ik online mee vergaderen met mijn collega's van KBO Limburg. Voorgenomen, want als mijn wekker gaat zet ik hem gauw een uurtje later en ben ik net op tijd om aan te sluiten bij mijn online overleg.

Na het werk is het tijd voor een brunch op het dakterras. Even heb ik weer een flashback naar Zuid-Afrika. Maar nu is het geen roofvogel die ons van achter nadert om ons kippetje te pakken. Nee nu is het een duif die het gemunt heeft op ons lekkere eten. In ieder geval dat was dat ik op dat moment dacht. De duif komt namelijk recht op me afgevlogen met een attitude van ‘let maar op, ik kom er aan!’ Maar heldhaftig als ik ben sta ik op en roep ik ‘nee, nee’ en op dat moment besluit de duif dat ze toch maar een andere afslag neemt.

Na het eten besluiten we om richting Mijas Pueblo (het oude dorp) te gaan met de bus. Een wit dorpje op zo’n 20 minuten rijden van Benalmádena. We rijden mooi tussen de bomen steeds verder de berg op tot we opeens tot stil stand komen. In een bocht blijkt al snel een fietser te zijn gevallen. Vol verbazing zit ik vervolgens te kijken naar het schouwspel wat zich buiten afspeelt. Het mooie, verschillende Spanjaarden stappen uit en beginnen te bellen en te helpen. Maar al snel zijn er ook een hoop ongeduldige Spanjaarden die zich een andere weg zoeken om toch door te kunnen rijden. Een stel Nederlanders probeert ondertussen het verkeer te regelen, wat half lukt. Door de struiken heen zien we af en toe de benen van de gewonde fietser omhoog komen. Na ruim een kwartier komen er 3 politieagenten op een motor aanrijden. Je zou denken ‘perfect’, nu kunnen zij het verkeer gaan regelen. Maar ze zijn hier toch liever lui dan moe, dus af en toe fluit er ééntje op zijn fluit maar verder staan ze maar wat te kijken. Automobilisten proberen nog steeds links en rechts te passeren en dan horen we in de verte de sirene van de ambulance. Maar wat er dan gebeurt... Opeens staat de gevallen fietser op en loopt naar de kant. Ik weet natuurlijk niet wat er precies gebeurd was, maar wonderlijk is het wel.

Maar goed, nu kan de bus ook langs en kunnen wij onze weg weer vervolgen. Twijfel je nog of je ooit naar Mijas Pueblo wilt gaan, dan zou ik zeggen doen! Wat een fantastische plek. Heel sfeervol met overal leuke terrasjes en bloempotten aan de gevels. En de uitzichten waren echt adembenemend. We hebben lekker rondgeslenterd, in de zon gezeten, lekker gegeten en gedronken. En tussendoor hebben we gekletst over van alles en nog wat. Oh ja, Mijas staat bekent om de ezels. Dus die hebben we ook gezien.

Als de avond valt keren we weer terug naar ons appartement. Moe maar voldaan ploffen we neer op ons bed. Tijd om de rust op te zoeken. Morgen is weer een dag.

De dag begint op tijd. Of ja voor mij begint de dag op tijd. Het is half 8 in de ochtend als mijn wekker gaat. Sommigen zullen nu wel lachen, want voor de meeste mensen die werken is dit een hele normale tijd. Maar ik ben niet zo’n ochtendmens.

Ik pak nog wat laatste spullen in en dan is het tijd om richting vliegveld te vertrekken. Als ik de aankomsthal binnenwandel zie ik haar al zitten. Ze zwaait en ik loop naar haar toe. Ik vertrek namelijk niet alleen. De eerste paar dagen reist er iemand mee. Ik heb haar amper 3 weken geleden een voorstel gedaan om samen op reis te gaan. Een reis die in het teken staat van genieten – beleven – ontwikkelen. Naast leuke dingen doen ga ik haar ook coachen. Wil je meer weten over waar dit allemaal begon? Lees dan mijn blog die ik hierover geschreven heb.

Het is druk in de aankomsthal, dus ik stel voor om maar alvast richting de securitycheck te lopen. Blijkt er helemaal niemand te zijn. We zetten gauw onze spullen op de band en lopen door het poortje. Aan de andere kant van de check zie ik mijn koffer rechtdoor gaan maar bij mijn rugzak gaat een lampje branden. In plaats van rechtdoor neemt mijn rugzak de afslag naar links. Iets wat verbaasd loop ik naar de beveiligingsmedewerkster. Is het mijn appel? Of toch mijn flesje water? Heb ik nu per ongeluk toch een nagelschaartje in mijn handbagage?

Al snel wordt duidelijk dat mijn rugzak er om een hele andere reden is uitgepikt. Namelijk vanwege mijn 2 zakjes met kleingeld. Na een korte check wordt mijn rugzak vrijgegeven en mag ook het kleingeld mee naar Spanje. Iets na twaalven zitten we in het vliegtuig. Inmiddels in het al steeds harder gaan waaien. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan met opstijgen.

Nou ik kan je zeggen, wiebelig. Het vliegtuig bewoog goed, maar eenmaal hoog boven de wolken keerde de rust terug. Na een fijne, rustige vlucht arriveerde we in het land van zon, paëlla en siësta’s. Het is raar maar waar, maar het voelt elke keer toch ook een soort van thuiskomen.

In de aankomsthal gaan we op zoek naar onze taxichauffeur. Helaas, geen taxichauffeur te bekennen. Ik schiet dan toch even in de stress, want dadelijk is er iets niet goed gegaan. Maar we zijn natuurlijk in Spanje…daar haasten de mensen zich niet. Een kwartiertje later komt dan eindelijk meneer Sanchez op zijn gemak naar binnengekomen met een bordje met mijn naam erop.

Hij pakt onze koffers over en neemt ons mee naar zijn taxi. De vakantie is nu echt begonnen. In nog geen 30 minuten arriveren we bij ons appartement in Benalmádena. In de auto had ik al een berichtje gekregen dat de schoonmoeder ons binnen zou laten. Ik dacht weer ‘oh dat is geregeld’, maar eenmaal bij de deur is er geen schoonmoeder te bekennen. De buurman schiet te hulp, klopt een keer flink hard op de deur en dan verschijnt opeens schoonmoeder in de deuropening.

Ze brengt ons naar ons appartement en vertelt in zeer snel Spaans nog wat belangrijke informatie. Gelukkig heb ik 10 maanden Spaanse les gehad, dus versta ik in ieder geval dat het gaat om iets belangrijks. Maar wat precies…geen idee. Maar goed met handen, voeten en een klein woordje Spaans kom je een heel eind. Dus snapte ik uiteindelijk dat ik een formulier in moest vullen.

Nadat alle officiële dingen geregeld waren was het tijd om in het dorpje op zoek te gaan naar een restaurantje. We lopen door de smalle straatjes met witte huizen en opeens valt ons oog op een gezellig pleintje met aan beide kanten witte huizen, bomen en paarse bloemetjes. In de midden staan tafels en stoelen. We bestellen ons wat tapas en genieten van de eerste zonnestralen op ons gezicht.

Een ding valt me wel op…veel oudere Spaanse mensen hier. Aan het plein ligt dan ook een dagbesteding voor ouderen. We genieten van het heerlijke eten en gaan voldaan terug naar het appartement. ’s Avonds maken we nog een wandeling door het dorp en sluiten daarmee de 1e dag af.