Afgelopen week is er een einde gekomen aan een tijdperk. Het tijdperk van opa’s en oma’s. Ik denk terug aan 2019 toen ik op vakantie was in Orlando, Florida. Ik bracht een bezoek aan het Kennedy Space Center en stond in een donkere hal die vol hing met foto’s van astronauten. Opeens was daar een mannen stem die vroeg ‘Wie is jouw held?’ Ik weet nog goed dat op dat moment de tranen in mijn ogen sprongen. Ik dacht alleen maar: Opa, opa is mijn held.
Een hechte band
Van jongs af aan kwam ik al veel bij mijn opa en oma. We hadden een hechte band. In de weekenden nam opa mij altijd mee op pad. Hij droogde mijn tranen als het nodig was en wist altijd weer een lach op mijn gezicht te toveren. Ook wist hij me elke keer weer te boeien met zijn mooie verhalen en anekdotes. En had ik weer eens een forse onvoldoende voor natuur- en/ of scheikunde, dan was opa er om me allerlei ezelsbruggetjes te leren waardoor ik de keer erop toch een voldoende wist te halen.
Eigen regie
De laatste jaren draaide langzaam onze rollen. Opa’s gezondheid ging achteruit en ik was er steeds vaker om hem te helpen. Bij elke tegenslag verbaasde ik me weer over opa’s veerkracht, maar ook zijn eigen wil bleef niet onopgemerkt. Opa had graag de regie in handen en deze eigen regie heeft hij weten te behouden tot het laatste moment.
Bewonderingswaardig, maar er waren zeker ook momenten dat ik hem wel achter het behang kon plakken. Want hij wist wel wat hij wilde en hoe hij het graag wilde. Het was één groot leertraject wat we samen zijn aangegaan. We zijn tegen muren opgelopen, maar vonden toch steeds weer een deur die open ging. Dit heeft er voor gezorgd dat ik, samen met de andere familieleden alles zo heb kunnen regelen zoals opa dat graag wilde.
Mijn inspiratiebron
En toen was daar dat moment, het moment van afscheid nemen. Voor mij betekent afscheid nemen niet loslaten, het is een andere manier van vasthouden. Afgelopen week heb ik fysiek afscheid moeten nemen van mijn held, maar vanaf nu leeft mijn held voort in mijn hart. Hij is mijn inspiratiebron en hij liet mij (weer) beseffen dat de ouderenzorg echt anders kan en ik heb inmiddels wel een idee hoe. Het is tijd om de impact die ik had op het leven van mijn opa te gaan vergroten. Om er voor te gaan zorgen dat meer mensen op een prettige manier oud kunnen worden. Op een manier zoals ze dat zelf graag willen. Oftewel dat ze kunnen gaan ‘leven met een glimlach!’
