Begin november 2018 is het zover: ik ga op reis. Buiten is het grijs als ik met mijn koffer in de trein sta. Ik staar naar buiten. De spanning giert door mijn lijf. Ik ben op weg naar het vliegveld. Ik ga op reis, het onbekende tegemoet.
Van drukte naar stilte
Op het vliegveld ontmoet ik al snel alle andere vrouwen. 14 in totaal. Iets wat overweldigend stap ik in het vliegtuig. Een paar uur later stap ik weer uit in Marrakesh. Daar worden we opgevangen door twee enthousiaste meiden. Ze worden vergezeld door een vrolijke Marokkaanse man. De chauffeur.
Zodra iedereen in de bus zit verlaten we al snel de grote stad. Auto’s worden ingeruild voor kamelen en ezels. Gebouwen maken plaats voor palmbomen en ander groen. Geluid gaat over in stilte. Geasfalteerde wegen worden langzaamaan zandweggetjes vol gaten. Waar ben ik aan begonnen?!
Dan opeens, als een fata morgana, verschijnt daar een heel schattig huisje. Wat blijkt…onze 1e slaapplaats. Niks back to basic. Ik lig op een kamer met twee andere vrouwen. We hebben ieder een goed bed. Er is een douche en we hebben een toilet. Geen gat in de grond maar gewoon een toiletpot zoals wij die ook kennen in Nederland. Enige verschil: hier stroomt koud water uit de kraan. Wat ook weer zijn voordelen heeft, want ik heb nog nooit zo snel gedoucht.
In de dagen die volgen bezoeken we werkelijk de meest prachtige plekken. We zitten in de mooiste onderkomens. Stuk voor stuk plekken waar de gewone toerist niet snel zal komen. Ik ontdek het ware leven in Marokko en ik kan je zeggen het bevalt me wel.
Tussendoor bezoeken we krachtplekken, zoals de organisatoren het noemen en wordt er volop gemediteerd. Behalve door mij, want ik zit vooral in mijn hoofd. Als ik mijn ogen dicht doe en ze naast me van alles voelen denk ik alleen maar na over wat ik straks ga eten, hoe het thuis zou zijn, wat ik ga doen als ik weer thuis kom en dat 14 vrouwen bij elkaar toch ook wel een hele uitdaging is.
Van rust is weinig sprake kan ik je zeggen. Maar dat verandert compleet als ik op dag vijf op een kameel stap. Op weg naar een tentenkamp aan de rand van de Sahara. De rust en de stilte overvalt me. Wat is het prachtig hier!
Echt op reis naar mezelf
Na een 2 uur durende tocht door de zandduinen arriveren we bij ons tentenkamp. Ook hier geen back to basic. We slapen met drie vrouwen in één tent. Iedereen een eigen luxe bed. Er is een douche en wederom een gewone toiletpot. Grappig detail: hier in de Sahara kunnen we voor het eerst wel warm douchen.
We krijgen lekker te eten, thee te drinken en er wordt volop gezongen en muziek gemaakt. Voor ik het weet is het al na middernacht. Moe maar voldoen stap ik in bed. Tegen 5 uur ben ik alweer wakker. Dit ben ik niet gewend, vol energie spring ik uit bed. De rest slaapt nog.
Het is nog donker maar ik besluit naar buiten te gaan. Heel zachtjes loop ik naar de deur. Ik open de deur en dan…wauw wat is het hier prachtig! Ik heb nog nooit zo een prachtige sterrenhemel gezien. Honderden sterren en totale stilte. Ik stap naar buiten en doe de deur achter me dicht.
Ik besluit een zandberg op te klimmen, want nu ik er toch ben wil ik ook graag de zonsopkomst zien. Nou Chantal had weer een idee. Ik dacht ik klim er wel even op maar dat is makkelijker gezegd, dan gedaan. Twee stappen vooruit betekent één stap achteruit.
Maar ik zet door en niet veel later zit ik daar in mijn eentje boven op een zandberg. Ik spat nog net niet uit elkaar van vreugde. Wauw wat is dit mooi! Er gaat een tintelend gevoel door mijn hele lijf. Ik begin te huilen. Het moment dat ik ontdek waarom deze reis ‘back to basic’ heet. Ik voel en ga sinds lange tijd back to basic in mezelf.
5 dagen later zit ik thuis op mijn bed in Nederland nog na te genieten van deze prachtige reis. Ik weet vanaf nu gaat alles anders zijn. Er is daar bovenop de zandberg in de Sahara wat gebeurd. Ik kan niet meer terug.
Benieuwd naar hoe dit verhaal verder gaat? Je leest het in de volgende blogberichten.
