Een hele goede vraag. Sinds ik terug ben van mijn rondreis door Marokko vraag ik me dat regelmatig af: wie ben ik? Wat wil ik? Eerlijk…ik heb geen idee. Het enige wat ik weet is dat ik graag weer écht gelukkig wil zijn. Ik wil weer leven met een glimlach.
Ontdekkingstocht
Ik begin te lezen over zingeving en over timemanagement. Ik hoop door timemanagement meer tijd over te houden voor leuke dingen. Ik verslind vele boeken. Ik begrijp het maar er verandert niets. Alles blijft bij het oude of misschien wordt het wel erger. De moeheid en de weerstand tegen mijn oude leventje worden alleen maar groter.
Het is begin 2019. Ik werk inmiddels bijna 40 uur in loondienst en zo’n 12-16 uur als zzp’er. Het werk in loondienst bevalt me niet meer. Ik werk met doelgroepen waar ik geen energie van krijg. Voorheen heb ik altijd met ouderen gewerkt maar continue liep ik weer tegen muren op. Geen tijd, kan niet, mag niet en ga zo nog maar even door.
Dus ik dacht ik ga wat anders doen maar het valt me steeds zwaarder. Ook mijn werk als zzp’er kost me steeds meer energie. De blije gezichten van de ouderen houden me overeind, net als de wil om Hofje het Genietschap te realiseren. Maar ook hier loop ik steeds weer keihard tegen de muren van ons systeem op.
Los van dat ik minder zingeving en voldoening ervaar in mijn werk, is er niet of nauwelijks tijd voor hobby’s en vrienden. Veel aandacht gaat uit naar opa. Sinds de dood van oma voel ik me al verantwoordelijk voor hem. Maar sinds zijn TIA maak ik me veel meer zorgen en wil ik 24/7 bij hem zijn. Ik help hem zo veel als ik kan en dat is veel.
Ik ga mee boodschappen doen en poets zijn woning. Omdat ik vanuit mijn studies bekent ben in het zorglandschap ga ik mee naar alle dokter afspraken en ben ik het aanspreekpunt voor de thuiszorg en andere professionals. Continue ben ik aan het zorgen of me zorgen aan het maken. Het kost veel energie maar tegenover familie en vrienden doe ik net of het allemaal goed gaat. Ik wil sterk zijn en laten zien dat ik dit wel grotendeels alleen aan kan.
Echte verandering is opkomst
In de zomer van 2019 vraagt een vriendin of ik haar kom bezoeken in Orlando, Florida - USA. Weer voel ik een ja, want ik kan niet meer. Ik ben gewoon op. Maar het stemmetje in mijn hoofd zegt: je kunt helemaal niet weg je moet er voor opa zijn! Wat als er straks wat gebeurt en jij bent er niet?!
Mijn moeder zegt ga en ondanks de angst en het schuldgevoel besluit ik te gaan. Ik kom echt even helemaal tot rust. Ik doe leuke dingen en geniet van mijn tijd samen met mijn vriendin. Helaas is dat rustige gevoel van korte duur. Na mijn vakantie stap namelijk weer zo terug in mijn oude leventje.
Niet veel later lees ik op internet een bericht over een retreat in Nederland. Mede georganiseerd door de meiden die ook de rondreis naar Marokko organiseerde. Dit is wat ik nodig heb. Ik kan dit niet alleen, ik heb hulp nodig en zonder te aarzelen boek ik het retreat.
Inmiddels is het alweer eind 2019. Ik pak mijn koffer en neem afscheid van het thuisfront. Het is tijd voor het retreat. Als ik de grens van Noord-Brabant en Zeeland passeer verandert er iets. Het verkeer is aanzienlijk rustiger, om me heen zie ik veel groen en dieren en ik zelf voel me ook opeens een stuk rustiger.
In de vijf dagen die volgen start ik met 3x per dag mediteren. Voor het eerst lukt het me om echt even die rust en stilte te ervaren in mijn lijf. Het doet me goed. Ik bezoek regelmatig de zee, die op steenworp afstand ligt van de retreatlocatie. Ik maak mooie wandelingen, eet gezond en ga aan de slag met mezelf.
Wie ben ik?
Op één van de dagen krijg ik de opdracht om een visionboard te maken. Op tafel liggen magazines, stiften, verf en allerlei vellen gekleurd papier. Ik krijg een canvas doek en mag plaatsnemen aan tafel. Nou daar zit ik dan met mijn doek. Ik heb geen flauw idee wat ik moet gaan doen.
Ja een visionboard maken. Maar waar moet deze over gaan? Over mijn leven? Mijn werk? Ik vraag het maar hoor steeds weer: kom tot jezelf, haal even diep adem en maak je visionboard op gevoel. Na een half uur van interne strijd geef ik me over en lukt het me om een visionboard te maken. Het voelt goed, maar ik heb geen idee wat het wil zeggen en dat is oke voor nu.
Er volgen 1-op-1 sessies en mooie gesprekken. Ik kom erachter dat ik tot rust kom in de natuur. Dat ik momenten voor mezelf nodig heb om tot mezelf te komen en ik tot rust kom bij de zee. Ik ontdek dat ik vooral uit mijn hoofd leef en dat ik mezelf totaal uit het oog ben verloren de afgelopen jaren.
Maar de grootste ontdekking is dat ik besluit dat het tijd is om voor mezelf te kiezen en datgene wat ik belangrijk vind. Op vrijdagmiddag kom ik thuis en maandagochtend zit ik op kantoor bij mijn leidinggevende. Ik dien mijn ontslag in. Ik wil er zijn voor opa en ik wil gaan onderzoeken of en hoe ik mijn eigen bedrijf verder vorm kan geven.
Mensen vinden het een dapper besluit. Ik vind het vooral heel spannend. Ik voel dat dit het enige juiste is maar mijn hoofd verklaart me vooral voor gek. Net als sommige andere mensen hoor, want wie zegt nu zijn vaste baan op en stapt zo een onzekere fase in?! Maar ik moet op zoek naar wie ik echt ben. Het is tijd om écht voor mezelf te kiezen!
In mijn volgende blog meer over mijn ervaring als mantelzorger…alvast veel leesplezier 😊
